Che můrmuru nobale ’e impuddile

 

(A sa memoria de su Poeta Franzischinu Satta)

 

di

Jubanne Piga

 

 

Dia cherrer sangrare sa timňria

chi mi rucrat sas benas de su coro

pro ti poder cantare, a notas d’oro,

sos contipizos ch’hapo in sa memoria.

 

Su ch’intendo intro s’anima pro tene

sun sentimentos sŕpidos d’istima

chi brotan fittianu ěnnida rima

allattada in sa mente ’e s’Ortobene.

 

Cantos sňnnios ,inibe, e cantos pessos

has intčssiu in telajos de chimeras

acupintande ’e pache sas panderas

de dies nobas pro tempos revessos.

 

Che můrmuru nobŕdile ’e beranu,

cando sa notte dat sa dispedia,

sa boche tua crara, inteneria

cantat perenne in bucca ’e su manzanu

 

versos chi tue has chintu ’e beridade

intessendolos d’arte meritoria,

ch’han a lucher in chelos de s’istoria

che isteddos de “Cantos d’Amistade”.

 

Bentos de fadas měmulan bragheris

in predarjos e brattos de padentes

ninniande su frore, intro sas mentes,

de sa pache ch’has battalau eris.

 

Has semenau granos de onestade

de tempos nobos pro sa zoventude,

ch’in coro ti luchiat, che birtude,,

pri li dare unu mundu ’e libertade.

 

Commo ti pesso, sŕpiu, in artas chimas,

poeta mannu, babbu ’e sanos lizos,

allughende de sole in sos fastizos

randas d’isperas chin donosas rimas.

 

Su canto tuo est luche in notte fritta,

unu lampizu arcanu in su profundu

iscuricore carcu ’e custu mundu

in isettu ’e  ispera beneitta.

 

Oje chintu ’e laru nche ses bénniu

a nos porrire ’e Deus sos carinnos

pro los dassare in doda a sos pizzinnos

pro chi bestan de oro su Millčnniu.